domingo, 19 de diciembre de 2010

TI ERES A MILAGRE

Hoxe podería ocorrer unha milagre,
como que salten de súpeto todas as chispas do mundo,
esas que durmiron mil outonos
no teu profundo cativerio incomprensible.
Aquel que xamais comprendiches.


Hoxe podería ocurrer unha milagre,
como que camiñádoo polas rúas de pedra
con o teu vestido de azul turquesa
os diminutos ollos dos fentos
boten a súa única flor de vida
polo teu vestido e doce sorriso.

Hoxe podería ocurrir unha milagre,
como que tomando o teu café de sempre,
aquela lianas que gabeaban polo teu silenzo
cegando a túa paisaxe sonora
abran novas frores
adornando con música
aquela tormenta fría
que te deixaba sen ollos.

e o café arrecenda
con amor,
sobre os teus beizos,
ese soño que sempre
estivo,
pero que estaba moi lonxe,
nese sendeiro borroso
do borroso esquecemento.

martes, 7 de diciembre de 2010

A veces
solo a veces
me siento el mar
sereno que hunde los buques,
su mar de algas sonámbulas,
su naufragio ya advertido
en los ojos de las sirenas
que gritaban mi auxilio transparente.

A veces
solo a veces,
me siento ese invierno sin amada,
sin compañera,
esperando el beso en el antiguo
ambar amarillo de la hoguera
donde se recogen
, desde siempre,
el fósil vivo de
los cuerpos desnudos
que cruzaron
las llamas de lo eterno.


A veces
solo a veces,
me detengo en el camino,
como a un tren que borrasen
sus fríos rieles,
como un ave que perdio
todas las lunas y soles
de su largo viaje

A veces solo a veces
me doy cuenta que no soy yo,
por eso
me siento así,
y por eso,
nunca me duele.

domingo, 5 de diciembre de 2010

Hoxe neva tras as cristaleiras.

As árbores tecen unha pesada
follaxe de escuma,
e nos vidros cae esta semente
nova do ceo,
pinga de chuvia
feitizada de frío

Hoxe neva tras as cristaleiras,
e aquela violenta música da tormenta
que nos tivo prisioneiro
nas paisaxes que non descansan,
estan agora mudas.

Nesta nova música,
que soa no ceo
gracias ao misteiro
da gota que quiso ser
un instante branco de paz.

lunes, 29 de noviembre de 2010

Leire
solo tu nombre
ya es pasaisaje sonoro
en el silencio de
de la tierra y su antiguo trazo
de carbón dibujado de inviernos.

Leire
solo tu nombre
ya es música
de mis sueños,
mortal digestión
de fogosos sentimientos,
bancos multicolores de peces
y corales de pasión
bañados en las aguas tibias
de las sabanas que buscan tu cuerpo blanco
en las mojadas latitudes de mis inalcanzables sueños.

Leire.
Leire....
solo tu nombre
ya me despierta,
cuando lo dejo susurrado
como un fuerte pecado que contamina,
en las puertas enamoradas de mis labios,
como un suspiro mágico
que recorre los desvanes mundo
cambiando el viejo decorado
de tablones polvorientos y telones rotos,

Leire,leire
solo tengo ahora tu nombre,
cuando te marchas
y no me esperas,
y me abandonas en las sábanas tibias
nombrando tu sueño
con la palabra mágica en mis labios,
con tu nombre,
en aquella noche
que nunca quisiste inventarme
y que ya nunca resonara en las
trágicas habladurías de los ángeles.

Ahora ya solo que queda
para poder sobrevivir
nuevamente el arte mágico e infinito
de volver a pronunciar tu nombre,
una y otra vez,
hasta que te olvide
hasta que tu nombre olvide,
ya por fin,
absolutamente todo.

Leire,Leire,Leire.

sábado, 27 de noviembre de 2010

O buscaste no aire doce
que durme ríos e salgueiros,
na terra vella das árbores centenarias,
e no corazón de vento
que treme a música de ferro
dos feridos papaventos,
pero a milagre non estaba alí,
estaba dentro de ti,
ti eras o aire que durme, a terra vella e o corazón do vento.

viernes, 26 de noviembre de 2010

A MIÑA NINFA DAS AUGAS

Hoxe o día esta cincento.
A luz espera lonxe nas fronteiras
feridas dun adeus moi lonxano,

Hoxe o día esta triste

como un melancólico outono
estático,quedo,
detido no tempo inmóvil
do canto da rula,
e no líquido dourado
que deixa a tarde sobre
a auga nova da súa plumaxe.

Hoxe o día esta triste.

Pasan os trens da viaxe que non levo,
trimbrando as súas máquinas
sobre os ríos sedados
do antigo traxe das árbores do verán
que hoxe viaxan ao mar
gastados e vellos.


Hoxe o día esta triste.

Pero penso nos teus pés
amarelo de area salgada
e diminutas estreliñas
que se apagan dramaticamente
con os meus bicos morados


Pero penso
cando xogaban nos estanques,
coma unha ninfa branca,
a inventarme
a peixe azul que non vivia
e a amor das algas
que de AMOR,
por ti eternamente morian.

miércoles, 24 de noviembre de 2010

Hoxe pode ser un bo día,
para levantar a esperanza
como unha bandeira nova,
como un vento antigo que non estaba,
como un vello mineral de ouro
sobre as lendas das terras molladas.

Hoxe pode ser un gran día,
diferente aos perennes días
de longos retratos que se queixan
dun dor,
unha e outra vez sobre as
túas feridas tolas de doces mentiras.

Hoxe pode ser un gran día,
hoxe pode ser a milagre,
hoxe poderas dicir
comeza a miña vida
pois atopei a verba precisa,
a paisaxe
que por fin feliz me mira.

sábado, 20 de noviembre de 2010

Aquí comeza o poema.
O tempo colocado sobre imaxe,
o vello espello averiado
de verdes feridas e abandono,
que xa non recolle formas nen paisaxes,
que quedou mudo,
con un tic-tac conxelado
que naufraga na túa boca que xa non mira,
na túa boca que non se deten
na túa boca que que quedou tamén muda
como o espello,
como a paisaxe,
como a miña boca
que espera sempre muda
aquela nostalxia da túa boca
na miña docemente detida.