domingo, 19 de diciembre de 2010

TI ERES A MILAGRE

Hoxe podería ocorrer unha milagre,
como que salten de súpeto todas as chispas do mundo,
esas que durmiron mil outonos
no teu profundo cativerio incomprensible.
Aquel que xamais comprendiches.


Hoxe podería ocurrer unha milagre,
como que camiñádoo polas rúas de pedra
con o teu vestido de azul turquesa
os diminutos ollos dos fentos
boten a súa única flor de vida
polo teu vestido e doce sorriso.

Hoxe podería ocurrir unha milagre,
como que tomando o teu café de sempre,
aquela lianas que gabeaban polo teu silenzo
cegando a túa paisaxe sonora
abran novas frores
adornando con música
aquela tormenta fría
que te deixaba sen ollos.

e o café arrecenda
con amor,
sobre os teus beizos,
ese soño que sempre
estivo,
pero que estaba moi lonxe,
nese sendeiro borroso
do borroso esquecemento.

martes, 7 de diciembre de 2010

A veces
solo a veces
me siento el mar
sereno que hunde los buques,
su mar de algas sonámbulas,
su naufragio ya advertido
en los ojos de las sirenas
que gritaban mi auxilio transparente.

A veces
solo a veces,
me siento ese invierno sin amada,
sin compañera,
esperando el beso en el antiguo
ambar amarillo de la hoguera
donde se recogen
, desde siempre,
el fósil vivo de
los cuerpos desnudos
que cruzaron
las llamas de lo eterno.


A veces
solo a veces,
me detengo en el camino,
como a un tren que borrasen
sus fríos rieles,
como un ave que perdio
todas las lunas y soles
de su largo viaje

A veces solo a veces
me doy cuenta que no soy yo,
por eso
me siento así,
y por eso,
nunca me duele.

domingo, 5 de diciembre de 2010

Hoxe neva tras as cristaleiras.

As árbores tecen unha pesada
follaxe de escuma,
e nos vidros cae esta semente
nova do ceo,
pinga de chuvia
feitizada de frío

Hoxe neva tras as cristaleiras,
e aquela violenta música da tormenta
que nos tivo prisioneiro
nas paisaxes que non descansan,
estan agora mudas.

Nesta nova música,
que soa no ceo
gracias ao misteiro
da gota que quiso ser
un instante branco de paz.