EU XA TE BUSCABA

Eu xa te buscaba,
antes de empezar a buscarte,
antes de que os atallos
non levaran a ningures
e os labirintos fosen,as veces,
os sendeiros máis claros.
Entón eu xa te buscaba.

Eu xa te buscaba,
nos fondos abisais
e no centro da terra
e na cima do universo,
eu xa te buscaba,
antes de que a terra fose lume
e o mar cubrira o mundo
soñando illas e continentes
e os peixes e antílopes
descobriran a flor da vida
dentro do cristal inmóbil do tempo
eu,xa te buscaba.

Eu xa te buscaba
antes que o cristal do tempo
inventara a tristeza e a traxedia;
e navegara desvergonzada entre
os homes
buscando sonar a gloria da súa melodia
desafinada
sobre as inocentes cordas dos seus brandos
corazóns,
feitos da cera que arde
no canto das estrelas e a luz radiante.
Entón ese día,
eu xa te buscaba.


Eu xa te buscaba
antes que o cristal do tempo
prendera a euforia e a alegría
Un agradable pasaixero con vellas trampas
moi ben disfrazadas,
un veleno a cuentagotas
que nos sube ao ceo
para arrancarnos da paz
que vive nas sabas brancas
dos nenos recen nacidos
e nesa tarde que pintas ese solpor
sobre o lienzo da túa tranquilidade.
Enton eu xa te buscaba.

Eu xa te buscaba,
aquela noite que te vin
e estiven a punto de chamarte,
pero calei, e din media volta
por que non creo que poda
existir máis máxia e felicidade,
que non deixar,eternamente,de buscarte.