martes, 7 de febrero de 2012

Este podería ser o meu último poema,
o tal vez non,
pero todas as paisaxes que falaban
con verbas de luz
oscurecen antes da noite fría,
reina dos silenzos e os medos.


O meu corazón esta durmido
no caixón roto da melancolia
e a miñas alas de anxo
molladas de tormenta e trono.

Este podería ser
a última voz
e o último veleno
a última esperanza,
-flor dudando
no perfume da cidade da auga.
a última esperanza
pendurando nun vello vento
que en outras ocasións
quebrou a luz que trina na árbore da vida.