Aquí comeza o poema.
O tempo colocado sobre imaxe,
o vello espello averiado
de verdes feridas e abandono,
que xa non recolle formas nen paisaxes,
que quedou mudo,
con un tic-tac conxelado
que naufraga na túa boca que xa non mira,
na túa boca que non se deten
na túa boca que que quedou tamén muda
como o espello,
como a paisaxe,
como a miña boca
que espera sempre muda
aquela nostalxia da túa boca
na miña docemente detida.