domingo, 3 de julio de 2011

EU XA TE BUSCABA

Eu xa te buscaba,
antes de empezar a buscarte,
antes de que os atallos
non levaran a ningures
e os labirintos fosen,as veces,
os sendeiros máis claros.
Entón eu xa te buscaba.

Eu xa te buscaba,
nos fondos abisais
e no centro da terra
e na cima do universo,
eu xa te buscaba,
antes de que a terra fose lume
e o mar cubrira o mundo
soñando illas e continentes
e os peixes e antílopes
descobriran a flor da vida
dentro do cristal inmóbil do tempo
eu,xa te buscaba.

Eu xa te buscaba
antes que o cristal do tempo
inventara a tristeza e a traxedia;
e navegara desvergonzada entre
os homes
buscando sonar a gloria da súa melodia
desafinada
sobre as inocentes cordas dos seus brandos
corazóns,
feitos da cera que arde
no canto das estrelas e a luz radiante.
Entón ese día,
eu xa te buscaba.


Eu xa te buscaba
antes que o cristal do tempo
prendera a euforia e a alegría
Un agradable pasaixero con vellas trampas
moi ben disfrazadas,
un veleno a cuentagotas
que nos sube ao ceo
para arrancarnos da paz
que vive nas sabas brancas
dos nenos recen nacidos
e nesa tarde que pintas ese solpor
sobre o lienzo da túa tranquilidade.
Enton eu xa te buscaba.

Eu xa te buscaba,
aquela noite que te vin
e estiven a punto de chamarte,
pero calei, e din media volta
por que non creo que poda
existir máis máxia e felicidade,
que non deixar,eternamente,de buscarte.

martes, 31 de mayo de 2011

O RÍO

-Chega a tarde-

Chega o río con os seus pés descalzos
e me atopa soñando
na beira do seu reflexo,
e me atopa descalzo
con os pés no río do seu silenzo.

lunes, 28 de febrero de 2011

HOXE. ESE DÍA MARABILLOSO

Hoxe é un día marabilloso!!



!sentid profundamente!

este sol limpo que arrende

a auga de fresca de lavadoiros de aldea,

e a calma tenra e eterna

dun único rechouchío

que fuxe do medo

para buscar incansablemente

o voso prezado silencio.



Si,como non,

o voso prezado silenzo,

calma sonora

de músicas eternas,

pasadizo de reinos

e chave de fermosas promesas.


Ese o voso silenzo,

único paso,

e único destino,

Ese o único camiño

para lograr a sagrada reunión

do voso corazón

con a paisaxe da luz

que quere ser vestida,

vestida con ríos,árbores e mares

e o sorriso da nai,do o fillo,

da compañera e o amigo,

nese eterno solpor

que non deixou de rir

nas translúcidas primaveras.



Ese o único camiño

para lograr a gran aventura

de que o hoxe,

por fin,

como nunca,

e definitivamente,

podades ser inmensamente

FELICES.



V.L.Román

domingo, 30 de enero de 2011

DURANTE ANOS

Durante años fui navegante
sin rumbo,
pero creí fielmente en mi barco
cuando los demás no contaban
con su viejo casco,
endeble ante los mortales olajes.

Durante años fui un navegante
mi barco llego a hermosos puertos
lleno de riquezas y bellas mujeres,
donde el alago fácil
y la alegría rápida pero breve
eran tesoros constantes,
Era muy dichoso
o así lo CREÍA.

Durante años fui un navegante
y llene mis grandes baules
de pesadas riquezas,
inservibles joyas y brillantes
objetos lúminosos
y frías baratijas.
Lleve mi tesoro a un lugar seguro
para que no fuese robado...

Mi TESORO,
Producto de la ansiedad de victoría
construido para mi reconocimiento
como una gran antorcha
que iluminara mi grandeza
para cegar al resto.

Durante años fui un navegante,
un incansable buscador de tesoros,
un incasable buscador de dichas y feicidad,
subi a las montañas más altas,
y baje a las profundidades
donde había una oscuridad
que alejaba al mismo Dios
y sus cansadas manos
salvadoras de semillas dormidas.


Amontone tesoros
y los guarde en el sotano de mi vida,
donde solo sirvio para acumular espacio
y miedo constante por su perdida.


Y entonces me di CUENTA

Yo ERA UN NAVEGANTE DE SENTIMIENTOS
no de fríos tesoros,
los viajes que me llenaron de los mejores tesoros
los conquiste desde el corazón,
el grito blanco de la gaviota en alta mar,
y los galopar de los delfines
enroscados en la espuma y el olor a sal.

No era necesarío navegar
a horizontes lejanos
ni mucho menos bajar a las profundidades
de la duda y la desesperanza,
Donde el barco se resentiendo
para encontrar un puerto
donde solo habitan fantasmas,
Donde el tesoro asemeja grande
pero suspira lo que el latir de una brasa,
para dejar luego
el vacio de la hoguera que siempre
espera apagada.


Mi verdadero tesoro
estaba muy cerca,
pues todo lo necesario para nuestro
felicidad
esta en la distancia que alcanza
nuestro brazo,
y todo lo inecesario,inutil y peligro
en la distancia que alcanza el otro.

Saber el camino depende de tu
valor.

Yo fui un navegante
y abandono mi barco
dejo los lejanos puertos
de tesoros falsos
y me quedo en la tierra prometida.
La tierra de las semillas que crecen
lentas pero firmes,
La tierra que será bosque de pajaros cantores
y amaneceres verdes
que crecen entre la montañas y las estrellas,
donde la amada será un dulce beso
como una música suave y tierna
que baña mi cuerpo,
y no una violenta explosión
sacudida de músculos y huesos
que se recrea en el placer
y no en el vinculo.

Aqui me quedo para siempre,
en mi reino encontrado,
en tu reino,
en nuestro reino,
simplemente,
EN EL REINO DE DIOS.